Σαπφώ

ΣΑΠΦΩ

Η μεγαλύτερη Ποιήτρια της αρχαιότητας. Επονομάστηκε «Λεσβία αηδών» και «Δεκάτη Μούσα». Γεννήθηκε στην Ερεσό (κατ’ άλλους Μυτιλήνη) της Λέσβου. Τοποθετείται γύρω στο 600 π.X.. Τα ποιήματά της είναι γραμμένα στην αιολική διάλεκτο. Ίδρυσε «σχολή» για νεαρές κοπέλες όπου δίδαξε μουσική, ποίηση, χορό, και τα μυστικά της γυναικείας ομορφιάς και γοητείας. Το έργο της όπως και των άλλων λυρικών, σώζεται σε αποσπασματική μορφή.

Ι.

Έλα απ’ την Κρήτη σε τούτο τον ναό

όπου ωραίο άλσος με μηλιές ξανοίγει

κι υπάρχουν και βωμοί και το θυμίαμα

απ’ το καιόμενο λιβάνι τους τυλίγει.

Στον τόπο τούτο γάργαρο νερό

απ’ τις μηλιάς τους κλώνους μέσα κελαρύζει

κι από τα σκιερά τριαντάφυλλα παντού,

καθώς σαλεύουνε τα φύλλα τους, κόμυ κατρακυλίζει.

Εδώ λειμώνας όπου βόσκουν άλογα

με ανοιξιάτικα ανθοβολεί λουλούδια

στον τόπο τούτο πνέουν αύρες απαλά

κι όλοι οι άνεμοι γλυκομιλούνε με τραγούδια.*

Έλα, λοιπόν, στεφάνια πάρε, Αφροδίτη, εσύ,

κέρνα μ’ όλη τη χάρη το κρασί σου,

μέσα σε κύλικες χρυσές.

Το κεκραμένο νέκταρ που ’φερες για τη γιορτή σου.

(ελεύθερη απόδοση: Κ. Γαρμπής)

* Ο στίχος είναι κενός (απουσιάζει). Έχει τεθεί στη θέση του, στίχος αυθαίρετος από τον Κ. Γαρμπή.

ΙΙ.

      Νύφη:   Πού φεύγεις και μ’ αφήνεις, Παρθενία μου;

άσε με για μια ύστατη φορά να σε αγγίξω.

Παρθενία:   Δεν θα ξαναγυρίσω πια σε σένανε ποτέ.

«ουκέτι ήξω προς εσέ, ουκέτι ήξω».

[Σπάραγμα από επιθαλάμιο (δηλ. τραγούδι του γάμου)

της Σαπφούς - Η νύφη χάνει την παρθενία της].

(ελεύθερη απόδοση: Κ. Γαρμπής)