Πολυαγαπημένοι φίλοι.
Το
«Ελλύχνιον»
αναστέλλει (φρικτή λέξη το «διακόπτει») τις αναρτήσεις του.
Δεν
το ευνόησαν οι καιροί.
Κι
άλλωστε, όπως λέει ο Χέντερλιν: «κι οι ποιητές τι χρειάζονται σ’ έναν
μικρόψυχο καιρό;».
Ευχόμεθα Καλή Χρονιά και «υπέρ ων έκαστος κατά διάνοιαν έχει».
Σας
ευχαριστούμε από Καρδιάς.
Κώστας Γαρμπής
Απελπισία
Νιώθω τη Δυστυχία να έρχεται…
Αργά, αδυσώπητα, πέφτει
σαν πέπλος αποίκιλτος.
Φύσα, Βοριά μου, διώξ’ τη λιγάκι·
ας μη σκεπάσει τα πάντα…
20/12/22,
Ξημερώματα
Διόνυσος
Αττικής
Κώστας Γαρμπής
Νύχτα της 17 Νοέμβρη
Ολόγλυκια πλανεύτρα νύχτα Νοεμβριάτικη
κι εσύ καλοθρεμμένε μου αστέ
αργοχωνεύεις.
Πώς θα περάσεις το Σαββατοκύριακο
μπροστά σ’ ένα ποτήρι V.S.O.P. γυρεύεις.
Και τα νοσοκομειακά σφυρίζουν,
σφυρίζουν.
Οι ανταύγειες απ’ το τζάκι σου τη
χαύνωση,
την καλοπέραση και την αδιαφορία σου
φωτίζουν.
Από παρωχημένες τα βιβλία σου εποχές
με ηρωισμούς εκ του ασφαλούς σε
πλημμυρίζουν.
Και τα νοσοκομειακά σφυρίζουν,
σφυρίζουν.
Μες στ’ απαλά, λευκά κλινοσκεπάσματα
τρυγάς με βιάση τώρα κάποιο κρίνο…
Για να ’χεις τη συνείδησή σου ήσυχη
μετά θ’ ακούσεις Ντώυτσε Βέλλε ή
Λονδίνο.
Κι αυτά σφυρίζουν, κι αυτά σφυρίζουν.
Αθήνα, Νοέμβρης
1973
Από τη συλλογή
«Δυο τύψεις, μια ελπίδα»
