Κώστας
Γαρμπής
Διόνυσος
06/04/17
Τα Κρυπτικά
Οι
θεμελιώδεις ροπές μου, τα ιστορικά δρώμενα.
Το
ιστορικό γεγονός έχει έσχατο κύρος, συνιστά τα «θεοφάνειά» μου.
Όχι,
Γκαίτε μου, «δεν πέρασε κι αυτό», δεν «έμεινε το καθαρό μηδέν».*
Η
ελευθερία θέλω να είναι απόλυτη κι ας είναι πεπερασμένη
κι
ας με συντρίβει όταν φτάνει στα όριά της.
Τι
κι αν οι συνέπειες επέρχονται μοιραίες,
εγώ
ελέγχω τις επιλογές μου έστω κι αν τελώ
υπό
τη μοιραιότητα του ελευσομένου.
Το
δράμα μου είναι ιστορικό, αναπτύσσεται στον χώρο και στον χρόνο.
Μπορεί
όλες οι προϋποθέσεις, όλες οι συνέπειες να είναι εκμυθευτικές,
όμως
το συμβάν είναι δεδομένο κι αναμφίλεκτο.
Εγώ
τον εγκοσμιώνω τον χαμένο μου παράδεισο,
η
έκπτωσή μου είναι η κοσμοϊστορική μου δυνατότητα.
*Ο
Χορός στο θάνατο του Φάουστ: Es
ist
vorbei
–
πέρασε κι αυτό, δηλ. η ζωή του Φάουστ. Αλλά ο Μεφιστοφελής διαμαρτύρεται: «Πέρασε!
Μια βλακώδης λέξη. Γιατί πέρασε;»
