Άγγελος Λάππας - Ο Σκελετός, Η Ομπρέλα

Θέογνις

ΘΕΟΓΝΙΣ

Ποιητής ελεγειών και γνωμικών. Άκμασε το μέσον του 6^ου αιώνα π.Χ. Μεγαρεύς. Τα «Θεογνίδεια Ποιήματα» χωρίζονται σε δύο βιβλία. Στο πρώτο, στο οποίο ανήκει και το παρατιθέμενο εδώ απόσπασμα (στίχοι 87-96), απευθύνει πολιτικές και ηθικές παραινέσεις στον ερωμένο του Κύρνο, ο οποίος ήταν, φαίνεται, ολίγον… άπιστος και χαιρέκακος.

------

Μη μ’ αγαπάς με κούφια λόγια, ενώ στο νου και στην καρδιά νιώθεις αλλιώς·

αν μ’ αγαπάς αληθινά, και στο μυαλό να είσαι πιστός.

Ή αγάπα με ειλικρινά ή αρνήσου μου

και καθαρά και έμπρακτα το μίσος δείξε μου.

Όποιος έχει μια μόνο γλώσσα μα ο λογισμός είναι διπλός,

αυτός εταίρος είναι, Κύρνε, άνανδρος και δειλός.

Κι όποιος είναι κοντά σου και μπροστά σου σε παινεύει

ενώ όταν εσύ είσαι απών τις διαβολές γυρεύει,

αλήθεια, τέτοιος σύντροφος φίλος δεν είν’ εσθλός,

αφού άλλα είναι της γλώσσας του και άλλα του νοός.

(ελεύθ. απόδοση: Κ. Γαρμπής)

Ελληνίδες Ποιήτριες - Κατίνα Παΐζη

Ευρωπαϊκή Ποίηση, Αγγλία

Κώστας Γαρμπής - Καρδία Νήφουσα

Κ. Γαρμπής

Διόνυσος 01/05/’16

Μεγάλη και Άγια Κυριακή

Αναβλέψας θεωρώ ότι «αποκεκύλισται ο λίθος».

Δυσπιστότατος στα θαύματα, ευπιστότατος στο ήθος.

Αινών με κύμβαλα αλαλαγμού, υψώνω το ποτήριο,

λύτρο της λύπης μου, της αφθαρσίας μου σωτήριο.

Η Τράπεζα γέμει, ευφραίνομαι σήμερα∙

τα εφήμερα μοιάζουν αιώνια, τα αιώνια έγιναν εφήμερα.

Αναλώθηκα «τεσσαράκοντα» με το «ευλογητάριο»

«νηστεύων έκαμα»∙ απολαμβάνω τώρα «το δηνάριο».

Πολλά και ωραία συνθεμένα μηνύματα.

Αλάφρωσα αν κι από βαρύ μολύβι καμωμένος∙

ένα προς ένα απεκδύθηκα επίπλαστα προβλήματα

ευφραίνομαι τώρα ελαφρύς και απαλλαγμένος.

Παρ’ ότι «χους ειμί», επίγνωση άθλιας σοφίας,

όλα τ’ ανήγαγα σε αναστάσιμο θρίαμβο αφθαρσίας.

(Από τη συλλογή «Καρδία Νήφουσα»)

Σόλων

ΣΟΛΩΝ

Νομοθέτης και πολιτικός, ένας απ’ τους επτά σοφούς. Ο πρώτος γνωστός Αθηναίος ποιητής (639-559 π.Χ.). Οι Αθηναίοι τον εξέλεξαν άρχοντα «οι πλούσιοι γιατί ήταν πλούσιος, οι φτωχοί γιατί ήταν τίμιος». Στο τέλος δυσαρεστήθηκαν και οι δύο από τις ισορροπίες του και τον ανάγκασαν να εγκαταλείψει την Πόλη.

Τα κατάφεραν να φέρουν τον τύραννο Πεισίστρατο.

Στον δήμο έδωσα τόση εξουσία όση αρκούσε·

ούτε περισσότερη ούτε και λιγότερη.

Κι όσοι είχαν δύναμη και ήταν ζηλευτοί για τα λεφτά τους

να μην τους βρει κάποιο κακό προνόησα.

Και στάθηκα μ’ ασπίδα κρατερή ανάμεσά τους

και δεν επέτρεψα κανένας να νικήσει άδικα.

Έτσι ο δήμος άριστα τους άρχοντές του ακολούθησε,

μήτε με την ασυδοσία μαυλισμένος μήτε αναγκασμένος με τη βία.

Γιατί ο κορεσμός γεννά την ύβρη και την ξιπασιά

όταν τα πλούτη τα πολλά σ’ άμυαλα χέρια βρίσκονται.

-----------------

Πολλοί κακοί πλουτίζουνε κι οι καλοί πεινάνε.

Αλλά εμείς δεν θ’ ανταλλάξουμε τα πλούτη με την αρετή·

γιατί αυτή πάντοτε μένει αξία σταθερή

ενώ τα πλούτη άλλοτε άλλος έχει ανθρώπων.

-----------------

Για έργα που χρειάζεται σκληρά ν’ αποφασίσεις,

όλους είναι αδύνατο να τους ευχαριστήσεις.

(ελεύθ. απόδοση: Κ. Γαρμπής)

Αντώνης Γιανακός - Έλεγχος Αεροδρομίου

Ελληνίδες Ποιήτριες, Ζωή Καρέλλη

Ευρωπαϊκή Ποίηση - Αγγλία

Από το ημερολόγιο του κ. Σατερθγουαίητ

Κ. Γαρμπής

Διόνυσος, 12/04/2016

Από το Ημερολόγιο του κ. Σατερθγουαίητ

ΤΟΜΟΣ ΙΙΙ

Πολλά συμβάντα δεν έχουν αιτία, λένε οι επικούρειοι.

Ίσταμαι εξιστάμενος με το καλάμι

στο ρηχό βραχάκι του ψαρέματος∙

κοκωβιούς όχι τίποτα σπουδαίο

περισσότερο για την κίνηση της ψυχής.

Ώστε, η αιτιότητα και η κλασσική λογική

ενδέχεται να μην ενυπάρχουν στη φύση των πραγμάτων;

Ο χρόνος ενδέχεται να μην αποτελεί

μέρος της διάταξης του κόσμου;

Δηλαδή, τι; Μια αληθινά φυσιοκρατική άποψη για τον κόσμο

δεν αφήνει χώρο για «κοσμική» ελπίδα;

Νάτος, τσιμπάει! Νάτος ο κοκωβιός, τσιμπάει!

Σαπφώ

ΣΑΠΦΩ

Η μεγαλύτερη Ποιήτρια της αρχαιότητας. Επονομάστηκε «Λεσβία αηδών» και «Δεκάτη Μούσα». Γεννήθηκε στην Ερεσό (κατ’ άλλους Μυτιλήνη) της Λέσβου. Τοποθετείται γύρω στο 600 π.X.. Τα ποιήματά της είναι γραμμένα στην αιολική διάλεκτο. Ίδρυσε «σχολή» για νεαρές κοπέλες όπου δίδαξε μουσική, ποίηση, χορό, και τα μυστικά της γυναικείας ομορφιάς και γοητείας. Το έργο της όπως και των άλλων λυρικών, σώζεται σε αποσπασματική μορφή.

Ι.

Έλα απ’ την Κρήτη σε τούτο τον ναό

όπου ωραίο άλσος με μηλιές ξανοίγει

κι υπάρχουν και βωμοί και το θυμίαμα

απ’ το καιόμενο λιβάνι τους τυλίγει.

Στον τόπο τούτο γάργαρο νερό

απ’ τις μηλιάς τους κλώνους μέσα κελαρύζει

κι από τα σκιερά τριαντάφυλλα παντού,

καθώς σαλεύουνε τα φύλλα τους, κόμυ κατρακυλίζει.

Εδώ λειμώνας όπου βόσκουν άλογα

με ανοιξιάτικα ανθοβολεί λουλούδια

στον τόπο τούτο πνέουν αύρες απαλά

κι όλοι οι άνεμοι γλυκομιλούνε με τραγούδια.*

Έλα, λοιπόν, στεφάνια πάρε, Αφροδίτη, εσύ,

κέρνα μ’ όλη τη χάρη το κρασί σου,

μέσα σε κύλικες χρυσές.

Το κεκραμένο νέκταρ που ’φερες για τη γιορτή σου.

(ελεύθερη απόδοση: Κ. Γαρμπής)

* Ο στίχος είναι κενός (απουσιάζει). Έχει τεθεί στη θέση του, στίχος αυθαίρετος από τον Κ. Γαρμπή.

ΙΙ.

      Νύφη:   Πού φεύγεις και μ’ αφήνεις, Παρθενία μου;

άσε με για μια ύστατη φορά να σε αγγίξω.

Παρθενία:   Δεν θα ξαναγυρίσω πια σε σένανε ποτέ.

«ουκέτι ήξω προς εσέ, ουκέτι ήξω».

[Σπάραγμα από επιθαλάμιο (δηλ. τραγούδι του γάμου)

της Σαπφούς - Η νύφη χάνει την παρθενία της].

(ελεύθερη απόδοση: Κ. Γαρμπής)