Από το Ημερολόγιο του κ. Σατερθγουαίητ

Κ. Γαρμπής

Διόνυσος, 18/3/2016

Από το Ημερολόγιο του κ. Σατερθγουαίητ

Τόμος ΙΙ

Φορούσε ολόλευκο μεταξωτό φουστάνι με μαραμπού βολάν.

Περιστασιακή χρήση κοκαΐνης – καταφυγή στο ναρκωτικό

σαν διαμαρτυρία για τη μονοτονία της ύπαρξης –

δεν είχε άλλες κακές συνήθειες.

Αν και πάμπλουτη, η δύναμη της ζωής είχε καταρρακωθεί μέσα της.

Τις οίδε…

Ίχνη υπερηφάνειας στη φύση της, προτιμούσε να κρύβει τις πληγές της,

παρά να τις εκθέτει.

Πίπα με επιστόμιο από πραγματικό κεχριμπάρι.

Ένα μυγάκι ενσωματωμένο στη μάζα του –

αδιάψευστο σημάδι αυθεντικότητας.

Στην ένωση, λεπτή ταινία από ασήμι.

Περπατούσαμε χωρίς να μιλάμε το περισσότερο διάστημα,

όπως συμβαίνει με τους ανθρώπους που γνωρίζονται πολύ.

Τα λόγια είχαν λεχθεί στην κλίνη του πάθους…

Με είχε βρει αξιοπρόσεκτο για το ασυνήθιστο ύφος μου.

Και για τα μάτια μου, τόσο διαπεραστικά

που έφταναν τα όρια της βιαιότητας∙

και αξιοσημείωτο απόθεμα ακαλλιέργητης δύναμης,

σωματικής και πνευματικής.

Ήμουν ο σφριγηλός Τζέημς των είκοσι επτά.

Ήταν η Ιουδήθ, η μελαγχολική Εβραιοπούλα.

«Και παρήλθον έκτοτε, ενιαυτοί τεσσαράκοντα».

Sic transit…