Μικρὸ ποὺ εἶσαι,
Σπήλαιο κρυμμένο,
πάντοτ’ ἀναμμένο
σὲ χρόνο ἄλλο, ἔξω ἀπ’ τὸν χρόνο.
Γέρνω τὰ μάτια καὶ σιγολυώνω,
μέσα σου μπαίνω.
Ὀρφανὸ καὶ μόνο,
φῶς μου χαμένο,
λὲς “σὲ προσμένω” καὶ μέ γνωρίζεις,
κι ἀφοῦ μέ πλύνεις μέ τριγυρίζεις,
γιὰ νὰ μερώνω.
Γύρω μου ἡ πέτρα,
μὲς στὴν σιωπή της,
ἀπὸ τοῦ πόνου ἡ σμιλεμένη
τὶς ἄγριες νύχτες, νὰ μὲ ζεσταίνει.
Καὶ μικρὸς εἶσαι.
Μέσα στὸ πλῆθος
χύνεται ὁ βίος, ἕνα ρυάκι
νὰ καταπίνεται ἀπ’ τὸ φαρμάκι.
Κι εἶναι τὸ στῆθος
ἄδειο καὶ μόνο.
Σ’ ἕν’ ἄλλο χρόνο
- τίποτ’ ἂν εἶμαι – νά ’σαι! Βομβίζεις
πυγολαμπίδα καὶ φῶς δακρύζεις
μακρινό, μόνο.
Μικρὸς κι ἂν εἶσαι,
τὸν κόμπο λύσε, τὸ χαλινάρι
τώρα ποὺ μόλυναν γῆ, φεγγάρι
καὶ γονυπέτησε
ὀρφανός, μόνος
στρόβιλος χάρης
γιὰ νὰ σέ πάρει.
Γιὰ νὰ πεθάνεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου