Γιὰ ἰδὲς τούτη τὴν ἄνοιξη, τοῦτο τὸ καλοκαίρι,
ἥλιο σπασμένο λάστιχο καὶ μελανὸ φεγγάρι.
Ἄκου τυφλὸ θανατικὸ τὶς χῶρες νὰ
διαβαίνει,
δόλιους ἀνθρώπους ὀρφανοὺς μπρὸς στὶς
τηλεοράσεις.
Περνάει κάμπους καὶ βουνά, θάλασσες καὶ
ποτάμια,
κι ἀφήνει πόρτες σφαλιστές, παράθυρα
κλεισμένα.
Ὁ Χάρος ποὺ ξεχνούσαμε καβάλα στὸν ἀέρα
ὁπού ’βρει δέντρο τό χτυπᾶ, νεράκι τό
θολώνει.
Στὰ κινητά μας κατοικεῖ, στὶς συσκευὲς
κουρνιάζει,
καὶ κάμνει τὴν καρδούλα μας ἐπιφάνεια ἐργασίας.
Κι ἂν πέσουνε στὰ χέρια του οἱ
ψυχαναλυτές μας,
γιατροὶ καὶ ἐπιστήμονες καὶ teams τῶν εἰδημόνων,
τούς παίρνει γιὰ συνέταιρους, τούς ἔχει
γιὰ κολλήγους.
’Ποσκέπασε τὴν πλάση σου κι ἂς σέ
ξαναδικάζουν
ὁ καίσαρας κι ὁ πραίτορας κι ὁ μέγας
λογοθέτης.
Ἂν εἶναι νά ’ρθει θάνατος, μὴν ἔρθει μὲ
μαράζι
μὰ μ’ ἕνα χάδι σου ἂς ἐρθεῖ καὶ μὲ τὸν
διακαμό σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου