XXX
Θὰ πεθάνουμε. Ἂν τό ’χεις πιὰ καταλάβει,
εἶναι ἡ μόνη ὀμορφιὰ ποὺ μᾶς μένει.
Θὰ πεθάνουμε. Γίναμε ὅλοι μας ξένοι,
στὸ ἀόρατο κάτεργο δέσμιοι καὶ σκλάβοι.
Μὲ σταυρό, μὲ τὴν λόγχη, μὲ σπόγγο,
καλάμι
δὲν σταυρώνουνε πιά. Εἶναι démodé.
Κλιματιστικὸ Fujitsu ἔχει τὸ θολάμι,
τηλεόραση, laptop, ἐδέσματα gourmet.
Τοῦ κακοῦ τὸ σαπρόφυτο μέσα ἀνεβαίνει,
μελανοῦ ἑνὸς θανάτου σὰν συντριβάνι.
Εἶναι ἡ κλίνη μας τώρα χειρουργῶν ντιβάνι
νά, τὸ σμῆνος τους γύρω βομβεῖ καὶ
πληθαίνει.
Τῆς ψυχῆς σου τὸ βρέφος ἄκου πῶς κλαίει
διψασμένο γιὰ γάλα, πεινασμένο γιὰ μέλι.
Μὰ φοβᾶσαι νὰ δεῖς, τὸ βλέμμα του καίει.
Λές: “Νὰ σκάσει ἐπιτέλους. Δὲν μὲ
μέλλει”.
Γιὰ νὰ μὴν γίνει ἀθάνατο τόσο κακὸ
θὰ πεθάνουμε. Ἡ στρόφιγγα ξάφνου θὰ
κλείσει.
Τοῦ θανάτου ὁ κλίβανος, τούτη ἡ ζήση
ψήνει τῆς ἀγάπης ἄρτο, μυστικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου