Έτος Ποιητή Δημήτρη Κοσμόπουλου

 

XXI

 

Πότε εἴτανε ποὺ ὁ οὐρανὸς ἔπεφτε πάχνη στὰ μαλλιὰ

κι ὕστερα ἔσταζε στὸ χέρι μέλι

κι ἡ θάλασσα πότε σέ κράταγε στὴν δροσερὴ ἀγκαλιὰ

καὶ τὸ κορμί σου γλίστραγε σὰν χέλι

κύματα ἀστράφτουν στὸν ὁρίζοντα ἡλιακῶν θερμοσιφώ-

        νων

μὲ ντεσιμπὲλ χιλιάδων μικροφώνων

ὑψώνεται βουβὴ ἡ κραυγή μας στῆς σιωπῆς τὴν ἐρημιά,

χαμένων, θλιβερῶν καὶ μόνων.

 

Ὄχι, ἐδῶ δὲν εἶναι ὁ Χάρος δαίμονας μὲ μάτια φλογι-

         σμένα

nel mezzo del cammin di nostra vita

ἔχει μονάχα εἰκόνων σκιὲς νὰ πέφτουν κουρασμένα

ἀναβράζοντα ντεπὸν στὸ ἕλος τοῦ τίποτα.

Καθένας ψάχνει μιὰ στιγμὴ νὰ σταματήσει ἐντός του,

νὰ ἐπουλώσει τὴν ζωὴ στὰ γρήγορα

μὰ δὲν τήν βρίσκει γιατὶ ὁ μεγαλύτερος ἐχθρός του

εἶναι τὰ ἐντός του, νεκρὰ κι ἀνήμπορα.

 

Μπὲς στὴν σπηλιὰ καὶ μὲ τὴν ἅγια πίκρα σου λυχνάρι

βρὲς τὴν γωνιὰ τὴν μυστικὴ κι ἐκεῖ

ἄναψε τὰ σβησμένα κάρβουνα, ψάξε τὸ χνάρι

ἀπὸ ἄγγιγμα πνοῆς χερουβικῆς

κι ὅπως θ’ ἀναζητᾶς τὰ ξεχασμένα σου κομμάτια

κάτω ἀπὸ ἀφίσες ξεσκισμένες,

θὰ νοιώσεις νὰ σέ ἀγκαλιάζουνε τ’ ἄχραντα μάτια

κι οἱ πράξεις σου συγχωρεμένες.

Σαπίζουνε οἱ ψυχές μας σὲ ἀποστειρωμένα σελοφὰν,

ἀεροστεγῶς κλειστὲς καὶ σφραγισμένες,

ἀγάπη ξοδεμένη σὲ μηνιαῖες δόσεις – πιὰ δὲν τραγουδᾶν

οἱ βρύσες μας στεγνὲς καὶ μαραμένες

κι ἀνοίγουμε πληγὲς τοῦ Φαραὼ στὴν εὐλογία τῆς πλά-

         σης

μὲ πρόσκαιρη ἡδονὴ χορτάτοι –

 

Μὰ ἐσὺ λάμψε σπηλιά μου, χάρη μου κρυφή, λάμψε κι

       ἂς φτάσεις

νὰ στάζεις φῶς μετὰ τὴν δωδεκάτη.