Ὁ ἕνας βλέπουμε
τὸν ἄλλον μέσῳ Skype
ἀπὸ τὸν Βόρειο Πόλο ἕως τὸν Νότιο.
Ἀπὸ τοῦ ἀκουστικοῦ μας τὸ ἐνώτιο
φωνάζουμε: “Γιὰ νὰ σέ δῶ μιὰ στάλα.
Σκύψε...”
Κάποτε, νά, πέφτει τοῦ ρεύματος ἡ τάση,
τὰ σχήματα ἐξατμίζονται καὶ πᾶνε.
Πίνοντας τὸ σκοτάδι μὲ τὸ τάσι
ξερριζωμένοι οἱ ἑαυτοί μας μᾶς πονᾶνε.
Τώρα θὰ πορευόμαστε σιγά, μὲ δόσεις,
κι ἔχουμε γίνει ἡ εἰκόνα μας ἡ φευγάτη.
Θερμομετροῦμε ὣς καὶ τὴν φλογερὴν Ἑκάτη.
Ραντίζουμε τὴν χλόη τοῦ φωτός. Τὴν
δωδεκάτη
ἐννοοῦμε τὸ μαρτύριο στὴν καρδιά, στὸ
μάτι —
κλαῖμε, σπαράζουμε: “Μὴν μᾶς τό ἀνταποδώσεις”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου