Έτος Ποιητή Δημήτρη Κοσμόπουλου

II

 

Κλεισμένοι στῶν πολυκατοικιῶν τὶς τρύπες

νομίζουμε πὼς ζοῦμε μὰ εἴμαστε σὲ τάφους,

γιατὶ ἐκχωρήσαμε τὴν ζωὴ στοὺς φωτογράφους

στοὺς μακιγιὲρ τοῦ χρόνου, στῶν εἰδήσεων τοὺς γῦπες.

 

Κι ἔτσι ὀνομάσαμε ζωὴ τὸ ἀπείκασμά της

καὶ ἐνδυθήκαμε ἕναν κόσμο κτερισμάτων

μνήμη θανάτου, εἰκόνων κι ἀγαλμάτων

σκεπάστηκαν μὲ στάχτη – νά, στὸ πέρασμά της

 

πνιγμός, μὲς σὲ καλπάζουσα πολυχρωμία

καθὼς μαραίνουνε τὶς μέρες καὶ τὶς ὧρες

τηλεδιασκέψεις ποὺ λανσάρουν γιὰ ὀπῶρες

 

τῶν διαφημίσεων ἡδονὲς καὶ ἀνομία.

Στοῦ μηδενὸς τὰ νύχια, στῆς ἀπᾶτης τὶς αἰῶρες

κλεισμένοι μὲς στοὺς τάφους διψοῦμε νέες χῶρες.