Ὑπὲρ πᾶν ὅνομα
Πέφτουν πυκνὲς τολύπες σπαραγμῶν,
ποτίζουν τὰ θεμέλια τῶν ρυθμῶν.
Κρατῶ κερὶ καὶ φλόγα τ’ ὄνομά σου,
μὰ τὸ σκοτάδι ὑλακτεῖ: «Ἑτοιμάσου».
Τοῦ ὀνόματός σου ἡ φλόγα μὲ κρατάει
νὰ μὴν χαθῶ σὲ στοὲς καὶ σὲ λαγούμια.
Ξένος ἀνάπηρος στὸν δρόμο συναντάει
ντυμένους μὲ χλαμύδες, μὲ κοστούμια
ἐκείνους πού ’φαγαν μαζὶ ψωμὶ κι ἁλάτι.
Στρέφουν τὸ πρόσωπο, γυρνοῦν τὴν πλάτη.
Κι ἂν πεῖ νὰ χαιρετίσει ὅπως πρῶτα,
τρέχουν πρὸς τῆς ἀστυνομίας τὴν πόρτα.
Τὶς νύχτες λιτανεῖες τῶν λυγμῶν.
Νύχτες τασάκια μ’ ἀποτσίγαρα στιγμῶν.
Τί νὰ προσφέρω ἄλλο δὲν ἔχω κάθε βράδυ.
Γαυγίζει, κύων ὑλάκτης, τὸ σκοτάδι.
Μονάχα τ’ ὄνομά σου, θαλπωρὴ καὶ χάδι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου