Από την ανέκδοτη συλλογή «Ο Μυστηριώδης κύριος Σατερθγουαίτ»

Από την ανέκδοτη συλλογή «Ο Μυστηριώδης κύριος Σατερθγουαίτ»

Κ. Γαρμπής

Διόνυσος, 08/ 11/ 15

XI

Έβρεχε διαρκώς στο Φράγμα 14.

Οι φορτηγίδες ακολουθούσαν παθητικά

η μια την άλλη, ρυμουλκούμενες∙

δεν ήταν αυτοδυνάμως κινούμενες.

Αι, Λιμάνι, Φράγμα 13, Μαρέιζ-συρ-Αι,

Ναυπηγείο, Λιμάνι, Δεξαμενή, Ντιζύ,

Ακτή 74, Ακτή 36, Μπισέιγ, Τουρ-συρ-Μαρν,

Κοντέ, Αινύ, Οροπέδιο Λάνγκρ, Σήραγγα,

Σαόν, Σαλόν, Μακόν, Λυών…

Οι στρόφαλοι του φράγματος τρίζανε,

ο θόρυβος της βροχής στα τζάμια δυνάμωνε,

σφοδρός αγέρας έκανε τις καλαμιές να γέρνουν·

μύριζε κατράμι Νορβηγίας για τις ξύλινες καρίνες.

Η Ελέν τούρλωσε τα οπίσθιά της,

τροφαντά, κάτω απ’ τα κλινοσκεπάσματα.

«Ζέστανέ με», είπε, «κρυώνω, αχ!

θερμοφόρα είναι τα πόδια σου».

Βρισκόμαστε κατά βάθος σε μια χαρούμενη σιγουριά.

Οι αγωγιάτες και οι άνθρωποι του φράγματος

τα τραβούσαν όλα. In God we trust.

Άλλοι τόποι, άλλες εποχές…

Όμως, τι γύρευα εγώ, παιδί των φωτεινών Ομηρικών ακρογιαλιών,

στις βροχερές τοποθεσίες του Μάρνη;

Τόσο μεγάλη ήταν, λοιπόν, η ανάγκη φυγής;