Από την ανέκδοτη συλλογή «Ο Μυστηριώδης κύριος Σατερθγουαίτ»

Από την ανέκδοτη συλλογή «Ο Μυστηριώδης κύριος Σατερθγουαίτ»

Κ. Γαρμπής

Διόνυσος, 27/10/2015

VII

Έξω απ’ το παράθυρο με την κόκκινη λάμψη της δύσης

είδα τη φιγούρα μου σκιαγραφημένη στο δάπεδο

πάνω στο φωτεινό σαν φλόγα χαλί της μπουχάρα.

Προφανώς δεν ζούσα, δεν ανέπνεα.

Αλλά, πάλι, που ξέρεις; Το σπίτι ήταν στοιχειωμένο

με δύο αυθεντικά φαντάσματα.

Η «Κυρία που Κλαίει» έβγαινε συχνά πίσω

απ’ το κινητό χώρισμα πλάι στο τζάκι.

Γενικά, ό,τι έβλεπα ήταν έξω απ’ το υλικό περιβάλλον.

Όνειρο. Αλλά ήταν στ’ αλήθεια όνειρο;

Ή η πραγματικότητα της ζωής μου

που με ενέπαιζε με τις στοιχειωμένες επιλογές της;