Ει ουν το φως το εν σοι σκότος εστίν, το σκότος πόσον;

Κ. Γαρμπής

Διόνυσος, 28/04/2015

«Ει ουν το φως το εν σοι σκότος εστίν, το σκότος πόσον;» ^*

Ίσως κατορθώσω να διαστείλω το χρόνο μου∙

θα επιτύχω έτσι κάποια επιβράδυνση.

Πού ξέρεις; Ίσως με την κίνηση τον ακινητοποιήσω.

Οι μορφές της ύλης έχουν μια ιστορία μέσα στο χρόνο,

αν, λοιπόν, τον ακινητοποιήσω,

ίσως σταματήσω τη ροή και την ιστορία,

ίσως αγγίξω την αιωνιότητα.

Άτμητος, άφθαρτος, ανώλεθρος.

Η «εν κινήσει» Ύλη μου εμένα δεν θα μου σταθεί εμπόδιο.

Ενδέχεται, όμως, από την άλλη, «τόνδε το κόσμον εικόνα τινός είναι»^**

κι εγώ ένα «τι των εκεί ομοίωμα».^***

Εμπειρία δύσφραστη με θρέφει και με κεντρίζει.

Λάμπει όμως για τους τυφλούς το χρυσάφι;

Ίσως με παρασύρουν οι απατηλές προφάνειες

των ψευδοσυγκεκριμένων της εποπτείας μου∙

ίσως οι πιο αφηρημένες παραδοξότητες

οι αντίθετες με την εποπτεία θεωρίες,

ίσως αυτές αποδειχθούν αληθινές.

Ίσως πρέπει ν’ ανυψωθώ ψηλά

όσο λιγότερο βαθιά απ’ το βαρυτικό πηγάδι της ζωής

για ν’ αντικρύσω με ακρίβεια τις ουσίες της.

Ίσως πετύχω τότε την ανέλκυση στο φως

μιας αλληλουχίας βαθύτερης.

Mundus, pulcherrimum nihil! ^****

Ω, πόσο στ’ αλήθεια φωτίζεται η ψυχή μου!

Πόσο λάμπει μέσα μου κείνο που αγνοώ·

μα ωστόσο λάμπει. ^*****

 ------------------------------------------------------------------------------

^* Ματθαίος, 6, 23.

^** Πλάτων : Τίμαιος (πρβλ. 29b, 39d, 4ε)

^*** Πλάτων : Φαίδρος, 250^α.

^**** Ο Κόσμος, αυτό το πανέμορφο τίποτα. Άγγελος Σιλέσιος.

^***** Τα ελεγεία της οξώπετρας. Οδ. Ελύτης