Αναστάσιμη Αξιοπρέπεια – Αναστάσιμη Βεβαιότητα

Κ. Γαρμπής

12/04/2015, Λαμπρή

Διόνυσος

Αναστάσιμη Αξιοπρέπεια – Αναστάσιμη Βεβαιότητα

Αραχτοί και υπέροχοι!

Κλεφτρόνια δευτέρας εθνικής κατηγορίας.

Ούτε καν Κλέφτες ούτε Αρματολοί^∙ απλά κλεφτρόνια.

Και τώρα, στη στροφή της τύχης,

πανικόβλητα ζώα προώρου συνταξιοδοτήσεως.

Ο Πλούτος υπερσυγκεντρώνεται –

καλά κάνει, δουλειά του είναι.

Κι εμείς, εξαγορασμένοι με ψιχία,

κοντόφθαλμοι και τώρα περίτρομοι

μήπως τα χάσουμε και αυτά^∙

τώρα που η απανθρωπιά λανσάρεται

σαν οικονομία και σαν πολιτική, σαν διεθνής συγκυρία.

Εγκλωβισμένοι χρόνια στις ατομοκεντρικές μας ιδιοτέλειες,

στις τυφλές αναγκαιότητες της επιβίωσης,

απωλέσαντες τώρα τη βολή και εξασφάλιση

καλύπτουμε τώρα φόβους και ανασφάλειες

με λαϊκιστικούς θυμούς και δήθεν προοδευτικές εξαναστάσεις.

Η ζωή όμως κερδίζεται^∙ δεν είναι «θαύμα» σαν την Ανάσταση

των κενολόγων πασχαλινών προτροπών και εγκυκλίων

και των μεγαλόστομων στερεοτύπων

καλοθρεμμένων φαρισαίων και επισκόπων.

Η ζωή κερδίζεται, όταν την παίρνουμε στα χέρια μας.

Εκχυλίσματα αντιστασιακής δυνάμεως

μακριά απ’ την πεζότητα και τη μικρότητα της βολής

– η ρόδα του καιρού δεν νοιάζεται για το σαρκίο μας.

Το βιωματικό μας αντίκρισμα ας αναζητήσουμε,

ας οικοδομήσουμε τον πυρήνα της προσωπικότητάς μας

κι ας αντισταθούμε στις δυναμικές του φαύλου κύκλου,

στον κοινωνικό εκφυλισμό και στον επιλεκτικό αυταρχισμό.

Αναστάσιμη αξιοπρέπεια, ανύψωσή της.

Στο κάτω - κάτω «κατ’ εικόνα Θεού και καθ’ ομοίωσή του»

πλαστήκαμε, εμείς που πιστεύουμε.

Ας αξιοποιήσουμε το «Θεοειδές» της φύσης μας,

ας αναστήσουμε μέσα μας και συλλογικά

το συναίσθημα της ηθικής μας αξίας

και της εσωτερικής ωρίμασης,

τα ζωηφόρα κύτταρα της κοινωνίας.

Κι αν πάσχουμε ως θνητοί,

της αφθαρσίας ας ενδυθούμε την ευπρέπεια.^*

Κι εμείς που δεν πιστεύουμε

στην εγωιστική ανάσταση του θλιβερού σαρκίου μας,

ας ασπαστούμε την αναστάσιμη βεβαιότητα,

την ανανέωση της αυτοσυνειδησίας μας.

Ποτέ δεν είναι αργά.

^* Ιωάννης Δαμασκηνός: Ο Χριστός «… πάσχει ως θνητός, και δια πάθους το θνητόν, αφθαρσίας ενδύει ευπρέπειαν».