Έτος Ποιητή Δημήτρη Κοσμόπουλου

ΦΥΤΟ ΟΥΡΑΝΙΟ

 

 

Σὲ γνώρισα τὸν φοβερὸ Γενάρη,

μὲ τὸ ἀνελέητο, στοὺς πάγους του, φεγγάρι.

Καὶ σπούδασα τὸ κλάμα τῆς φωνῆς σου πάλι,

παιδί, μὲ τῶν νεκρῶν τὸν θροῦ στὸ προσκεφάλι.

 

Μὲ πεθαμένους, μὲ ξενιτεμένους,

σὲ κούφια καφενεῖα, σὲ ἀχλὺ τεμένους,

οἱ χωρικοὶ τοῦ τώρα καὶ τοῦ τότε,

δέντρα κυνηγημένα ἀπὸ τοὺς καταδότες –

 

ποτὲ δὲν θὰ ὑπογράψουνε. Μαγνήτης

τὰ σωθικὰ τοὺς ξερριζώνει· ρίζα τῆς ἀγάπης.

Γι’ αὐτοὺς ἄγγελμα ψάλλει, προκατιδὼν ὁ προφήτης.

 

Τὰ σπίτια μας βουλιάξανε στὸν πάτο

μιᾶς θάλασσας ὁλόμαυρης, ἀπάτης.

Μὰ στὸ φυτὸ τοῦ τραγουδιοῦ σου βγαίνουν.

 

Ἀπὸ κάτω.