Έτος Ποιητή Δημήτρη Κοσμόπουλου

 

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ

 

ΤΗΣ †7.1.1996

 

Τέσσερεις τὸ πρωὶ - τὶ  πίκρα ἡ Κηφισίας.

Χάραμα Κυριακῆς. Ἀναίμακτης. Θυσίας.

Τὸ μυστικὸ τῆς Πλάσης γυρεύεις νὰ σκεπάσεις,

μὲ τὸ σταχτὶ φτερό σου, πελέκι νὰ μὲ σφάξεις.

 

Ἁπλώνει ἡ μυρωδιά σου, ἐξάτμιση βενζίνης.

Σταχτόψυχε.  Ἀσφαλτόδρομε.  Καὶ  στὸν ἀέρα χύνεις

τὴν ψόφια σου ὁμίχλη, τὸ γκρίζο δηλητήριο,

μὰ σ’ ἀπαρνιέται ἡ βροχή, φέρνει τὸν ὀβολό,

 

Γιὰ τὸ πορθμεῖο τὸ κόμιστρο, τὸ  πετρωμένο  φύλλο.

Σερνάμενο, ὀρφανὸ τὸ φῶς, σκουλήκι μὲς στὸ μῆλο.

Βραχόβουνα· ἀγέρινα. Κι ἕνα νερὸ σκοτάδι

ραγίσαν καὶ μαράθηκαν ποὺ ἐκείνη πάει  στὸν  Ἅδη.

 

Ξερακιανή, πικρή μου γῆ, χλωρή, δίχως ρυτίδες

θά ’ρχομαι νὰ σὲ περπατῶ, μέσα  στὶς  καταιγίδες.

Τὰ χέρια σου ἦταν δυὸ πουλιά·  μοῦ ράμφιζαν  τὰ μάτια,

μὰ τώρα ποὺ κοιμήθηκαν, θρύψαλα καὶ κομμάτια.

 

Μάνα, τὰ χέρια σου πουλιά, φωλιάζουν στην καρδιά μου.

Βλέπω τὸν  Ἅγιο Πρόδρομο  καὶ στάζουν τὰ φτερά του.

Μαζεύει, ὅπως μοῦ ’μαθες, τὸ αἷμα τῆς κεφαλῆς του

γιὰ τὸν Ἀμνὸ ποὺ σφάζεται. Σὲ πήλινο σταμνί.

 

Ὡραῖα ποὺ μοῦ βασίλεψες. Στὸ πένθος. Στὴν ὑπομονή.

Μὲ τοῦ κεριοῦ τὴν ξέψυχη τὴν φλόγα τῶν δακρύων

τὰ  μαῦρα στάχυα  θέριζα, σ’ ὁλόμαυρο χωράφι.