ΣΟΦΙΑ, II
Πῶς πέρασες, Σοφία, ἀπὸ τοῦτο τὸν καιρό.
Τὰ μαῦρα μέρη σκίρτησαν,
διψώντας τὸ ὄνομά σου.
Πῶς κάρπισες ὁλόλαμπη, πῶς βγῆκες
πρωτογέννημα
Κι ἔρχεσαι κι ὅλο φεύγεις, δὲν
μ’ ἀκοῦς.
Ἡ πίκρα ποιᾶς παρηγοριᾶς πυρώνει τὴν θωριά σου
δώδεκα χρόνια, τώρα,
σοῦ μιλῶ, στὸ ὄνειρο
μέσα μιᾶς
σιωπῆς
ποὺ μπόρεσε νὰ γίνει τοῦ ὀνόματός
σου τόπος.
Τί γίνεσαι, Σοφία,
τῆς ἀγάπης μου ψυχή, ἀλλόκοτη σὰν
δέντρο
λιγνή μου, μὲς στοὺς πέντε ἀνέμους,
θημωνιά, χρυσοχεριὰ
τοῦ Ἅδη
–
Ἔφτασε πιὰ γιὰ μένα ἡ ἐποχή, κι εἶναι τὸ ἴδιο
νὰ μιλῶ
καὶ νὰ βουβαίνομαι, Σοφία
Στολίζω τὸ ἄλογο μὲ
προπατορικὰ ἐμβλήματα
καλπάζοντας πάνω στὰ μαραμένα
φύλλα
στίχων ποὺ δὲν θὰ γραφτοῦν ποτέ
Νὰ βγῶ, γιὰ νὰ σὲ βρῶ, στὰ σωθικὰ
τῆς σκοτεινῆς σπηλιᾶς
κι ἂς ἔρθει Ἰούνιος θεριστὴς νὰ
μὲ κλαδέψει
στοὺς πέντε δρόμους, στὶς ἐθνικὲς
ὁδοὺς
στὴν γῆ του ὅπου μὲ
γέννησες, μὲ οὐρανὸ καὶ μὲ
αἵματα,
Σοφία,
στὸ στόμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου