Δελτίο νυχτὸς τῆς 19ης Μαΐου 1825
Φαίνεται ὅτι θερίζουνε, ψηλὰ κατὰ τῶν ἄστρων
τὰ χωριὰ
πέφτουνε στάχυα στὰ βελοῦδα τῆς νυχτὸς, κομῆτες καὶ
λυώνουνε σὰν πάγοι.
Ὁ θερισμὸς θα ’ναι πολὺς μὲ τὰ χαράματα
κι ἐδῶ, σὲ τοῦτη
τὴ χαράδρα.
Τὸ λένε οἱ τερμίτες σιγοσκάβοντας τοῦ
στήθους σου τὰ χώ-
ματα
ὅλα ποὺ ἔχουνε λουφάξει τ’ ἄγρια τοῦ
βουνοῦ καὶ σίδερο δα-
γκώνουν τὴ σιωπή τους
τὸ
λένε μέσα τους
καὶ τρέμουνε: ὁ
θερισμὸς πολὺς κι ἂς
εἶναι Μάης.
Κάτω στὴ ρεματιὰ ἀκούγονται νὰ πιάνουνε
δουλειὰ
ἄγγελοι ἀπὸ πέτρα καὶ νερό·
δὲν εἶναι καταρράχτες.
Ἔβαλες τοὺς δικούς σου, τὸ ἐξωλέστατο
κουρμπάνι ἐσὺ, κι
ἀνάψανε φωτιὲς.
Λυσσάξανε τοῦ Μπραΐμη τὰ ταμποῦρλα.
Στέκεσαι κάτω ἀπ’ τὴν ἀγραπιδιὰ καὶ
βρίζεις
τὴ Διοίκηση καὶ τὸν Μαυροκορδάτο – τὰ
καθάρματα, τὸν
ἀδελφό σου – «νὰ μὲ
ἐνθυμῇσαι
καὶ νὰ κλαίῃς» τοῦ
’γραψες – τὶς λέρες,
τὸν
Μαυρομιχάλη βρίζεις
τὴ λέρα τὸν ἑαυτό σου, τὸ πιὸ
περικάθαρμα· καὶ στραγγαλί-
ζεις τὸν λυγμό
ὅταν θυμᾶσαι τὸν Νικήτα καὶ τὸν
Θεοδωράκη.
Γύρευε νὰ ξεπλύνεις ὅ, τι ἀπόμεινε· τὰ
γένια σου.
Τὸ δέντρο
τὰ χαράζει ὅλα στὴ φλούδα του, αὔριο
θὰ τ’ ἀνθίζει ἀγκάθια καὶ καρπούς.
Τι κι ἂν θὰ εἶσαι ἀλλοῦ, θὰ ξέρουνε οἱ πέτρες
καὶ θὰ κρατήσουνε μὲ τὴν ὀκὰ μπαρούτι κι ὀρυκτὰ
ἀπ’ τῶν ἀντρῶν σου τὰ ἔγκατα κι ἀπ’ τοὺς
Κοντοβουνίσιους
ποὺ σὲ κοιτοῦν καπνίζοντας.
Λυγίζουν τὰ βουνά. Πέρα
Ἡ θάλασσα τοῦ Ναυαρίνου ἀκινητεῖ καὶ
περιμένει
Τὸν Γέρακα τῆς
τελευταίας ματιᾶς σου νὰ δεχτεῖ
νὰ καεῖ στὴ στάχτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου