«Ανακαίνισις»
Όμμα Δίκης παρευνάζεται ψυχήν περικαλλεία
Τα σκόλια άσματα
σιγονανουρίζει
Με τα ονείρατα ο παλμός
μίσγεται˙ διαφαίνονται τα μεγαλεία
Καθαρεύει η γνώμη και
τον ήλιο μυρίζει…
Κι ως ανοίει το πέλωρον
πρωί και γδύνει το μαβί,
κι ως ερυθραίνει στο
λιοπύρι ξανθής το μαλλί..
έτσι γλίχομαι αρετής
εκλάμπον πυρ.
Ώσπου να μου κάμει η
Πηληκοφόρος το χατίρ.
Και στεφανώνομαι
νεόλεκτρος ατόφυα τη μυρίκη.
Να ! Ξεκρέμασεν από
προσώπου η μορμολύκη.
Τα ουρανοτόκια της γης,
τώρα είν’εγγύς…
και το κνώδαλο γίνηκε
δόφνινου μαντριού ο ραϊστής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου