Από τη συλλογή: «Ο Μυστηριώδης κύριος Σατερθγουαίητ», Τόμος ΙΙ

Διόνυσος, 01/03/2016

Κ. Γαρμπής

Από τη συλλογή: «Ο Μυστηριώδης κύριος Σατερθγουαίητ», Τόμος ΙΙ

Ήμουν την εποχή εκείνη κυνηγός της φευγαλέας ομορφιάς.

Κρατούσα καλαμίδι ολόχρυσο και καμία δε γλύτωνε.

Αλλά και το δέρμα της Γωγώς χρύσιζε σαν ώριμο αυγουλάτο

κι είχε ρόγα ροδίτη επάνω της∙ έπινε ξανθό.

– Δεν ξέρεις το «Σάμος-σεκ»; Ο Γανυμήδης παύθηκε απ’ το έργο του  

                                                                            επειδή το αγνοούσε!

Η Μάρθα, φιγούρα φευγάτη, ντελικάτη ορασία

προρραφαηλικής σχολής∙ τι εξιδανίκευση!

– Εμένα μονάχα ένας πλους μ’ αρέσει στο πέλαγο του κόσμου:

ο αισθητικός. Είπε καθώς έβγαζε την κυλόττα της.

Η Ελένη ήταν σέρτικη, σαν το ανατολίτικο μεράκι.

Με παρέσυρε μέσα στα κύματα που έκαναν «πιτσούνια».

O παφλασμός τους θύμιζε τον «αναρίθμητο καγχασμό»

που μιλεί ο Προμηθέας του Αισχύλου. Μου κόπηκαν τα γόνατα∙

ήταν η πρώτη μου φορά μέσα στο νερό κι ήταν αλλιώτικα.

Η γυμνική κίνηση της κόρης με άφηνε αδιάφορο.

Eγώ επιθυμούσα τη Στεφανία, τη μαμά. Το ένοιωθα.

Στο τραπεζάκι με το άμεμπτο παρελθόν και την απόλυτη αξιοπρέπεια

σιγοκόχλαζε ένα ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί

με το πρώτο σύνθημα. Το ένοιωθα και το κατάφερα.

Κάποια φυσική αδεξιότητα, προϊόν υπερευαισθησίας,

χρειάστηκε συγκατάβαση, υπομονή και συμπάθεια.

Η Κατερίνα στη σκιά της σκόπιμης αφάνειας

κρατούσε το ρυθμό της εσωτερικής ευγένειας.

Πειθαρχημένη ματιά, αέρας απροσδιόριστης μεγαλοπρέπειας.

Αλλά κι αυτήν την κατάφερα! Δεν απευθύνθηκα στις αισθήσεις

αλλά στο αίσθημα. Συμπάθεια, τρυφερότητα και συγγνώμη.

Ήταν την εποχή εκείνη που κυνηγούσα τη φευγαλέα ομορφιά.

                                                                                 (συνεχίζεται).