Από τη συλλογή: "Ο Μυστηριώδης κύριος Σατερθγουαίητ", Τόμος ΙΙΙ

Κ. Γαρμπής

Διόνυσος, 17-08-16

Εκείνη την εποχή αποζητούσα να ζήσω

το θρήνο και τον αλαλαγμό της χαράς.

Πειραματιζόμουν, ήθελα να ταριχεύω συναισθήματα

κάποτε θα ’φτιαχνα ένα μουσείο από μούμιες.

Όταν είσαι νέος, παίζεις, λες: έχω καιρό.

Παρατηρούσα τα κρανία των αιώνων

κι έβλεπα τον κόσμο κενό και μάταιο.

Ήθελα ν’ αδειάσω κι εγώ τον εαυτό μου

να δω τι είν’ αυτό που λένε «η κένωσις των μοναχών»,

«ο επικίνδυνος θρίαμβος ύστερα από τον έσχατο θρήνο».

Δεν κατάφερα πολλά πράγματα – πρέπει να ήμουν αμύητος.

Νομίζω όμως ότι κατάλαβα τους στίχους του Παπατσώνη

για τον «έρωτα και τη μανία».

Η βεβαιότητα ανήκει στους ερωτευμένους και στους μανιακούς.

Ήταν την εποχή εκείνη της νεότητός μου

που αγάπησα τις πέτρες που ’χουν

το χρώμα της εξαίσιας σιωπής

και την τέλεια ερημιά της ποίησης.