Από
την ανέκδοτη συλλογή «Ο Μυστηριώδης κύριος Σατερθγουαίτ»
Κ.
Γαρμπής
Διόνυσος,
26/10/2015
VI.
Περπατούσε
μέσα σ’ ένα κύμα εξάρσεως
μ’
ένα λικνιστικό βήμα, αστράφτοντας.
Τα
μάγουλα αναμμένα, τα μάτια έλαμπαν·
οι γάμπες ακόμα πιο εξαίσιες
όταν
τις φυλάκιζε στο πιο φίνο μετάξι.
Σκέφτηκα
όλ’ αυτά που θα φυλάκιζε με τα εσώρουχα.
Αλλά
ένοιωθα πια γέρος.
Αποθαρρυντικά
ερωτήματα, κατάσταση ψυχικού καμάτου.
Ποτέ
δεν έπαιρνα μέρος σε ό,τι γινόταν
ή,
κι αν έπαιρνα, σαν καταλύτης∙
παρέμενα
δηλαδή αναλλοίωτος
στις
επιτυχημένες χημικές αντιδράσεις.
Ίσως
έπρεπε να τελειώνω
με
μια νότα πολύ ψηλά, ένα είδος κραυγής.
Κάτι
ανάμεσα στο «λα» και στο «σι ύφεση».
Αν
βοηθούσε, βέβαια, το λαρύγγι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου