Παίδες εν τη Καμίνω

 

Κ. Γαρμπής

Διόνυσος, 30/06/2015

Ακόμα μία απ’ τις Μικρές Ωδές στον Ανδρέα Εμπειρίκο

 

«Παίδες εν τη Καμίνω»

Επλήσθη θυμού ο Άρχων της Εξουσίας

ως άλλος Ναβουχοδονόσορ.

Τίς άγγελος συγκαταβάς

εξετίναξεν την φλόγα του πυρός της καμίνου;

Κέκτηται δύναμιν τοιαύτην η Ποίησις;

Συνιστά λειτουργίαν του πνεύματος διηνεκή;

Οίστρον σεραφεικόν και εξαίσιον

τους ουρανούς της απολύτου αθωότητος οραματιζόμενον;

Πνεύμα δρόσου διασυρίζον, κραυγήν γλυκασμού;

Παίδες εν Καμίνω οι Ποιηταί.

Κι ακούγεται το μέγα βέλασμά των

την ώραν που αίρονται τα βάρη,

το μέγα βέλασμα καλύπτον τον θρήνον των ατλάντων,

το μέγα βέλασμα φωτοβριθές

που την ελπίδα σπέρνει στις ψυχές

αυτών που το ακούνε,

την σωτηρίαν πάντων των ενστερνιζομένων,

την λάμψιν την ανέσπερον των ενωτιζομένων.

Το βέλασμα των Ποιητών

που αίρουν τας αμαρτίας του κόσμου.