Τὸ δέρας τὸ χρυσόμαλλο χορτάρι
ριγεῖ στὸ φῶς ποὺ βρέχει τὸ φεγγάρι.
Κι ὁ ἀέρας σμαλτωμένος μὲ σιωπὴ
ἔγινε θάλασσα. Δίχως κουπὶ
πλέουνε δέντρα, σπίτια, ἁμάξια.
Μὰ δὲν χαιρόμαστε τόσα μετάξια
γιατὶ τὸ μέγα τέρας τὸ ἀόρατο
παραμονεύει στὸ τοπίο τὸ πλωτὸ
στοὺς κάλυκες νὰ χύσει τῶν κυττάρων
κορῶνες τὰ καρφιά του. Τῶν βλεφάρων
διώχνει τὸν ὕπνο καὶ τὸν νυσταγμό.
Μάσκες στὰ πρόσωπα, ἀντισηπτικὸ
ἔρημοι δρόμοι, περιπολίες φαντάρων.
Κι οἱ καῦτρες, στὰ μπαλκόνια, τῶν
τσιγάρων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου