Έτος Ποιητή Δημήτρη Κοσμόπουλου

 

XXIII

                 

 Καὶ ἰδοὺ μέγας καπνός,  ἐξερχόμενος ἐκ τῶν κυμάτων τῆς

                               θαλάσσης.

                          Σ’  ἀφήνει  τώρα   πίσω  του,  ὦ   κενόδοξε   πόλις.    Τέρας

                               καταχθόνιο,

  σεισοπυγίς, Ἀθήνα, mirabilis, ξεσκισμένη. Στὰ πυκνὰ δάση

                          τριγυρνᾶ,  στὶς ἔρημες ἀκτές,  κι ἂς βόσκει ἐντός σου,  τῶν

                               δρόμων σου τὸ ψώνιο.

 

  Οἱ τρεῖς πικρότεροι ἀδελφοί,  σὲ νέφος διάφανο, νεκροτα-

                                φεῖο Ζωγράφου.

                         «Μὴ φοβοῦ  τὴν  κατὰ κράτος  ἧττα.  Εἰρήνευε.  Ὁ Χριστὸς

                                τροφὴ τοῦ Ἅδη».

                          Μεμυρισμένα    μουρμουρίσματα,    ἀναβλαστήματα    στὸ

                                φῶς τῶν τάφων.

                          Ἀνάγνωθι  ταῦτα  καλῶς  καὶ  ἀκριβῶς  καὶ  γράψον προ-

                                τροπάδην.

 

                          Ἀνάργυρε  στὸν  θόρυβο  τοῦ  πλήθους  καὶ  τοῦ  πένθους

                                 ἀσημένιε

                          πασχάλιο μυστήριο,  ἀνάβρυσμα,  ἔμπλεον  θείας  δρόσου,

                          τώρα  ποὺ στρώνεις μὲ  τὰ χέρια ἱερατικὰ  καὶ τὸ δικό σου

                          τεριρέμ,  τραπέζι,  κέρασέ τον ἄκρατον οἶνο.  Ξένε,

 

                          μὲ  τὸ  τριμμένο  σου  γιλέκο.  «Τόσα βλέμματα  μέσα μου

                                 τῶν ἀνθρώπων»

                          τοῦ γνέφεις. Μὲ λύπες  καὶ  θαμπάδες  τόσων τόπων.