Εδώ τελειώνει η παρουσίαση των στίχων του ιδιαίτερου Ποιητή «των επεξεργασμένων λυρισμών» Γιώργου Βέη, ο οποίος, όταν ενώνει αυτόν τον λυρισμό με τον ρεαλισμό, μεγαλουργεί. Παραπέμπουμε κατά τα λοιπά στη σύντομη παρουσίαση του «Ελλύχνιου», της 20/12/2019 και 03/01/2020. Αρκούμεθα εδώ να προσθέσουμε έναν ιδιαίτερο «κεκρυμμένο φιλοσοφικό διαλογισμό» που χαρακτηρίζει την Ποίησή του αναφορικά με τη θέση του ανθρώπου στο «περιβάλλον», φυσικό και κοινωνικό, και, τελικά, με το νόημα της ύπαρξης. Ο Σέλλεϋ φλυαρούσε για τους κορυδαλλούς με συγκίνηση. Ο Γουέρντσγουερθ εκστασιαζόταν με τους ασφόδελους. «Η τέχνη σιωπηλή λατρεύει τη Φύση…» έγραψε ο Σολωμός. Ο Βέης, μέσ’ από «το αεράκι του Ταϋγέτου» και το «πεισματικό αρμυρίκι», «άνω θρώσκει», αναζητώντας ένα νόημα, μια μετουσίωση, μέσα στην άτεγκτη νομοτέλεια του κόσμου, αλλά και εναντίον της ανθρώπινης απληστίας. Του ευχόμαστε καλές εμπνεύσεις.
Σημείωση: σε γνωστή παραθαλάσσια λουτρόπολη
οι «έμποροι» της παραλίας, ξεραίνουν με δηλητήριο τα αρμυρίκια για να απλώσουν
τέντες και τραπεζάκια. (Να γιατί στίχοι όπως του Βέη είναι άκρως επίκαιροι).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου