Κώστας Γαρμπής - Από "Το Ημερολόγιο του Μυστηριώδους κ. Σατερθγουαίητ, Τόμος VI"

Διόνυσος, Φεβρουάριος 2019

Φορώντας φράκο, κράτησα τον δίσκο με νερό Σελτς.

Πάντα υπηρέτης ήμουνα.

Τώρα όμως αφήστε με ήσυχο. Ονειροπολώ.

Γιατί τα λευκά άνθη γίνονται βαθυκόκκινοι καρποί;

Όχι, δεν θα ξεπεράσω τ’ ανάξιο και το χιμαιρικό·

προτιμώ έναν ψεύτικο παράδεισο απ’ τον αληθινό,

γιατί ποιος μου εγγυάται;

Ονειροπολώ· ένας κόσμος καλύτερος.

Κι αυτό το πούπουλο γιατί το παίρνει ο αγέρας;

Αξίζουν άραγε όσα μένουν; Ονειροπολώ.

Αξίζει ο κόσμος των αφηρημένων εννοιών;

Κάθε έκλυση της παρακμής είναι μακάρια –

θα μείνει σάρκα και χυμός;

Η ζεστά ανθρώπινη έννοια του Χρόνου,

η δομικά αλύγιστη διάταξη των γεγονότων,

ο καημός και η χίμαιρα, η φθορά,

το αγεφύρωτο και αθεράπευτα ερημικό.

Γιατί κι όταν διαλέγομαι μονολογώ;