Κώστας Γαρμπής - Από "Το Ημερολόγιο του Μυστηριώδους κ. Σατερθγουαίητ", Τόμος VI

Έβρεχε απρόσμενα στη νεραϊδοχώρα του Βατώ –

οι τροβαδούροι εξαφανισμένοι.

Εγώ, με την περίσκεψη απερίσκεπτου,

είχα ξεχάσει την ομπρέλα μου,

κι ας ήμουν σοφός κατά τον Πόου,

γιατί πάντοτε υπολόγιζα πως μπορούν να συμβούν τ’ απρόβλεπτα.

Είχα, όμως, φάει πολλή πουτίγκα από το Νόρφολκ.

Ο Σταύρος, που ακολουθούσε πάντα την πιο παράξενη πιθανότητα,

είχε τ’ αδιάβροχό του και τώρα κάπνιζε

με σοβαρότητα αργόσχολου.

Ο Λευτέρης αδιαφορούσε, γιατί ήταν ψευδοεπαναστάτης λαϊκιστής.

Καταπιανόταν με αμφισβητήσιμες αλήθειες και τις «εξέλισσε».

Ο Άγγελος ήταν σκεπτικιστής κατά το αυστηρό γαλλικό στυλ που περιγράφει ο Τσέστερτον –

είχε, λοιπόν, κι αυτός ομπρέλα.

Ο Ευκλείδης ξεσκέπαστος.

Αγαπούσε, βλέπετε, τα τεχνητά προβλήματα,

γιατί πάντα λύνονται. Τα πραγματικά ποτέ.

Ο Χρήστος, απ’ τους ίππους της Αποκαλύψεως,

ίππευε πάντοτε τον Χλώρο. Αυτοί ποτέ δεν βρέχονται.

Ο Μίμης βάδιζε κάτω απ’ την τεράστια ομπρέλα του

σαν Άγγλος τζέντλεμαν που δεν εργάστηκε ποτέ.

Έμοιαζε μ’ αριστοκράτη από πίσω, κι από μπροστά

με ήσυχο γεροντοπαλίκαρο από το Άλμανυ.

Θα μπορούσε να γίνει και Υπουργός,

τον μαγνήτιζε, άλλωστε, η δυσπρόσιτη πολυτέλεια.

Και πόσους άλλους θα μπορούσα να περιγράψω!

Κι η ζωή κύλησε σαν νερό και πέρασε

στη νεραϊδοχώρα του Βατώ…