Ελληνίδες Ποιήτριες - Μαρία Σταθέα

Το χέρι του πατέρα

Χειμώνες άλλων εποχών

Θαμπά απογεύματα της Κυριακής

Σχόλη στα παιδικά μου χρόνια  

Με παλτουδάκι τα παιδιά

με τα κασκώλ μας στο λαιμό

καλτσάκια μάλλινα

και τα λουστρίνια παπουτσάκια γυαλισμένα

Ψύχρα και αεράκι δεκεμβριανό

στην πόλη μας της θάλασσας και της γαλήνης[1]

«Τσάφι» τον έλεγε ο πατέρας τούτον τον καιρό

Κι εγώ κάπως τον μπέρδευα με το ξυράφι

Να σέρνεται στο δέρμα αιχμηρό

Άγριο ανατρίχιασμα παντού

ν’ αφήνει παγερό το επισκεπτήριό του.

Κρυώναμε μα λαχταρούσαμε

τον κυριακάτικο περίπατό μας

Κι ήτανε τότε που ονειρευόμουνα συχνά

να ’χα ένα χνούδινο και πουπουλένιο

σύννεφο ζεστό

κάτι απαλό θερμό βελούδινο να με τυλίγει

Κρατιόμουν απ’ το χέρι των γονιών

κι είχα δικές μου δέκα ευλογίες

Κρατιόμουν απ’ το χέρι του πατέρα μου

κι η γλύκα της παλάμης του

-         μια αγαπημένη και ζεστή φωλιά - 

μου χάριζε την ευτυχία του κόσμου.

Κρεμόμουν απ’ τη θαλπωρή του αγαθού χεριού

που χτύπαγε ήρεμο σφυγμό αγάπης

Προστατευόμουν απ’ την άχνα της παλάμης του

που ’σφιγγε τη μικρούλα μου χουφτίτσα

Κρατώντας την ανάμνηση αυτή

σε μια χρυσή της παιδικής ψυχής μου άκρη

ζεσταίνεται ακόμα η τρέμουσα καρδιά μου

Κι αναπολώ το χέρι αυτό,  

χέρι που πάντα ψάχνουμε όλοι

σε κάθε άχαρη στιγμή

να ’χαμε τη φροντίδα του

να μας κρατά

σ’ έναν ολόκληρο περίπατο

της δύσκολης ζωής μας…

---

[1] Η πόλη είναι η Καλαμάτα.