Βακχυλίδης (ο Κείος)

Βακχυλίδης (Ο Κείος)

Ανεψιός του Σιμωνίδη (περ. 505-450 π.Χ.). Μαζί με τον θείο του και τον συνομήλικό του Πίνδαρο, θεωρούνται οι τρεις μεγάλοι χορικοί ποιητές. Ανταγωνίσθηκε με τον Πίνδαρο, ο οποίος εκφράζεται περιφρονητικά. Και οι περισσότεροι φιλόλογοι θεωρούν ότι ο Βοιωτός υπερέχει του Κείου. Και οι δυο τους αποτελούν την κορύφωση και το τέλος της λυρικής ποίησης. Το 1896 βρέθηκε στην Αίγυπτο πάπυρος με έργα του. Οι Αλεξανδρινοί τον κατέταξαν μεταξύ των εννέα μεγάλων λυρικών.

ΕΓΚΩΜΙΟ

Στον Αλέξανδρο Α΄ (495-450 π.Χ.) Βασιλιά της Μακεδονίας, υιό του Αμύντα.

Ω βάρβιτε πολύχορδή μου λύρα εσύ,

μην πνίγεις άλλο την επτάτονη μελωδική λαλιά σου.

Στα χέρια παραδόσου μου∙ θέλω πολύ ν’ αφιερώσω στον Αλέξανδρο,

φτερό μαλαματένιο και χρυσό από τις Μούσες,

στολίδι στα συμπόσια της σχολής και της αργίας

όταν των τρυφερών νέων το θυμικό φλογίζει

ο πόθος για την Αφροδίτη και τον έρωτα

μπλεγμένος καθώς είναι με των ποτηριών τον οίνο

που ξεσηκώνουνε το νου∙ τα δώρα του Διονύσου.

Όλες τις έγνοιες και τις μέριμνες αυτοστιγμεί

ψηλά τις στέλνει, των ανδρών

κι αυτοστιγμεί των πόλεων γκρεμίζει τις επάλξεις

κι ο κάθε άνθρωπος θαρρεί πως άνακτας θα γίνει.

Χρυσελεφάντινα λαμποκοπούν τότε τα σπίτια

και σιτοφόρα πλοία διασχίζουνε το πέλαγος

το λαμπερό, φέρνοντας πλούτο απ’ την Αίγυπτο.

Να, έτσι ονειρεύετ’ η καρδιά αυτού που πίνει.

(Ελεύθ. απόδοση: Κ. Γαρμπής)