Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου
Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2017
Κώστας Γαρμπής - Ξανθαγαθοπιπέρογκος
Αποκριάς συνέχεια... και τέλος.
Από την προσεχή Παρασκευή... θλίψη.
Από τη συλλογή "Κέραμοι και Πλίνθοι"
Από την προσεχή Παρασκευή... θλίψη.
Από τη συλλογή "Κέραμοι και Πλίνθοι"
Κώστας Γαρμπής
Διόνυσος 13/9/00
Ξανθαγαθοπιπέρογκος
Ξανθαγαθοπιπέρογκος*
ανάλαφρος κι υπέροχος
γονάτισε δίπλα στο κύμα
με τους γλουτούς μέχρι το κρίμα.
Απ’ τη μαμά αναθρεμμένος
έφηβος ψιλοακουμπισμένος
ψάχνει με τ’ άλικά του χείλια
να δει αν ανοίγουν τα κοχύλια.
Κι η κοπελιά του καρτεράει
θλιμμένη και μονολογάει:
«Αυτόν τον πήρε η μαμά του
και από πάνου κι από κάτου».
Τώρα, αντί για μισοφόρια
παίζει πινγκ-πονγκ με όμοι’ αγόρια
Κι αναγαλλιάζουνε οι γέροι
Στις κοπελιές στήνουν καρτέρι.
* Η μεγαλύτερη αρχαιοελληνική λέξη
Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2017
Κώστας Γαρμπής - Σηπία
Και κάτι ανάλαφρο.
Αποκριά γαρ!
Από τη συλλογή "Κέραμοι και Πλίνθοι".
Αποκριά γαρ!
Από τη συλλογή "Κέραμοι και Πλίνθοι".
Κώστας Γαρμπής
Διόνυσος 13/9/2000
Πανσέληνος
Σηπία
Σηπία, οποία
μελάνη σου κάνει
να φέρω, να χύσεις
να μη βλέπω άλλο
που θα μ’ απατήσεις.
Τα ία στην Οία
ανθούν και πενθούν.
Εννέα πλοκάμια
βυζαίνουν τον έρωτα
κρυφά στα θαλάμια.
Συμβία, σηπία
κοινή, με σχοινί
και μ’ ασετιλίνη
θα ’ρθω να σκοτώσω
της ντροπής την οδύνη.
Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου 2017
Κώστας Γαρμπής - Από τη συλλογή "Το βέλος του Χρόνου", VI
Από τη συλλογή «Το
βέλος του Χρόνου»
Διόνυσος,
08/02/2017
Κ.
Γαρμπής
VI
Ω, αν μπορούσα να
ταυτίσω
την τυπική με τη
διαλεκτική λογική!
Ν’ απονευρώσω τη
δεύτερη από την έννοια των αντιθέσεων,
απ’ τους κινητικούς,
ρευστούς καθορισμούς της!
Θα στόμωνα αυτό το
καταραμένο βέλος του Χρόνου,
θα νάρκωνα, θα
τελμάτωνα τα πάντα,
σε μια σολιψιστική ακινησία.
Η φυγή απ’ την
πραγματικότητα, ο εγκλεισμός του Χρόνου,
αποτελούνε την καταφυγή
και τη λύτρωσή μου.
Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου 2017
Κώστας Γαρμπής - Το βέλος του χρόνου, Ι
«Το
βέλος του Χρόνου»
Διόνυσος,
02/01/2017
Κ.
Γαρμπής
Ι.
Σκέπτομαι
το Χρόνο άναρχο και άπειρο.
Αν
δεν είχα την κίνηση να τον μετρά,
πώς
θα μετρούσα μ’ αυτόν την κίνηση;
Ω!
Αν μπορούσα ν’ αποσυνδέσω το Χρόνο
από
το φυσικό «γίγνεσθαι», τις φυσικές διαδικασίες!
Τι
όμορφος θα ήταν αυτός ο μηχανιστικός φαταλισμός –
να
συνυπάρχουν το πριν, το μετά και το ταυτόχρονο
κι
ένας απόλυτος χαρακτήρας χρονικής τάξης!
Κι
εγώ, έχοντας ταυτίσει τη μάζα με την ύλη,
έχοντας
ανακαλύψει την άυλη ενέργεια,
θ’
ακολουθούσα την ανοδική πορεία μου
προς
το σημείο Ω-μέγα του Τεγιάρ ντε Σαρντέν,
προς
την ταύτισή μου μ’ αυτό που λέμε Θεό.
Ω!
Τι ωραία θα ήταν έτσι η ζωή
μ’
ακαριαία άλματα και μεταβολές
χωρίς
αιτιακή κίνηση!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)