Καταστρωμένα Προβλήματα

Κ. Γαρμπής
Μονή Βαρνάκοβας

Δ΄ Χαιρετισμοί, 20/03/2015

Διόνυσος, 22/03/2015

Καταστρωμένα Προβλήματα

Ποικίλα τα φανερώματα στη δράση των δήθεν φίλων.

Ποικίλες οι ενέδρες των αλωπέκων.

Ποικίλοι από την άλλη οι κυματισμοί,

πλοχμοί και αβουλίες των αρχόντων μας.

Άγριας μοίρας είρωνες διαθέσεις.

«Πού κείται η εξαγορά»;

Κι εμείς οι «επτοημένοι» της ζωής

– τι να πούμε εμείς;

«Βραδέως πορευόμεθα και μελωδούμε ειρηνικά».

«Την καρτερίαν εγκολπούμεθα»

«την παραφυλακήν» μας υπομένουμε,

υπομένουμε έως τέλος, εν γνώσει των πραγμάτων

άλλοι δε πάλι, «εν πλάνη εκτεθειμένοι».

«Μετά νεκρών λογιζόμεθα».

Κύριε, Κύριε, τι δηλαδή;

Ως πάλη νέα θάρθει η «Κεχαριτωμένη»;

Ξανά «το σφύριγμα το γνώριμο τ’ οξύ»;

Αγώνες πάλι κι αγωνίες;

Λίγη παύση, Κύριε, λίγη μέθη της γαλήνης^∙

στους «Χαιρετισμούς» βρισκόμαστε.

18/03

Σαν σήμερα (18/03) πέθανε ο Ελύτης.
Όσοι αγαπούν την Ποίηση, ας επιχειρήσουν, όπως ο Ποιητής, «ένα άλμα μεγαλύτερο από τη φθορά».

Μεταστροφές

Κ. Γαρμπής

Δροσιά, Ναός Αγ. Δημητρίου

Παρασκευή 06/03/15

Β΄ Χαιρετισμοί

Μεταστροφές

Η μέρα γέμισε χαμόγελα

είχανε, βλέπεις, λάθος προβλέψει τον καιρό.

Οι δαιδάλειες πορείες της ψυχής μου αιφνιδιάστηκαν.

Οξείες παραλλαγές, αναπαλμοί ευχάριστοι.

Έχουμε μπει, βέβαια, και στους «Χαιρετισμούς».

«Το κράτος απροσμάχητον, εκ παντοίων με κινδύνων “ελευθέρωσεν”».

Ο Μάρτιος, άλλωστε, έφθασε. Εμπρός βήμα ταχύ.

Αισιοδοξίες και πάλι περικοσμούν το νου μου.

Αίθριες νύχτες, αν και μαύρες, χρυσίζουν κάπως –

για αστρικές ευδαιμονίες θα πρόκειται.

Αλλά όχι μόνον∙ νυχτερινές περιπάθειες – ο αμαρτωλός.

Έτσι είμ’ εγώ, αποθρασύνομαι την άνοιξη.

 Λογισμοί αδιόρθωτοι, έννοιες ακάθαρτες,

αχρειώνομαι «λόγοις και πράξεσιν»

δούλος γίγνομαι των ηδονών και της του βίου ραθυμίας.

Σκοτεινές όψεις πονηρών δαιμόνων,

«την αθλίαν μου ψυχήν» εναγκαλίζονται.

Μεταστροφές.

Απελπισία εντός μου, απελπισία εκτός μου

«η των εναντίων έφοδος», απελπιστική.

Παναγία μου, «την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι».

Οιωνοί

Διόνυσος, 01/03/2015

Κ. Γαρμπής

«Οιωνοί» ^*

Τροχάδην οι μορφές των νεφών

σκιάσανε τη λαμπρή δόξα του μεσημεριού.

Α, οι ιδέες, οι ιδέες

τι εύκολα σκιάζονται και αυτές!

Τι εύκολα ξεφεύγουν τα νοήματα,

οι μελωδούσες φυλλωσιές πώς ακινητούν!

Εκεί που καρτεράς τα αισιόδοξα πουλιά

αυτά σμάρι σκοτεινό θαμπώνουν τον ήλιο,

φτεροκοπούν αστόχαστα και ασυλλόγιστα.

Ώστε, τόσο εφήμεροι οι πόθοι μου;

Τόσο βιαστικά βουτάει η μέρα

στις βαριές σκιές;

Κι όλες οι φωτιές μια τέφρα – ή όχι ακόμα;

Έσχατοι ψίθυροι μου λένε: «μείνε».

«Μη σε πτοούν απρόσμενοι αναβαθμοί.

Λάλοι αστερισμοί θα φέρουν

μια φωτοχυσία νέα, ευλογημένη.

Αγάλι-αγάλι, με κόπο και μόχθο

θα βγει το νέο φεγγάρι το ευφραντικό.

Θέλει κόπο και υπομονή να μεταλάβεις

“τούτο το πλούτος της αγίας νυχτός”».

Μα εγώ δυσπιστώ. Τα σημάδια μού φαίνονται πλαστά

και τόσο γρήγορα, τόσο γρήγορα!

Τι δρόμο να τραβήξω τώρα ο ανίδεος έρμος,

εγώ που πίστεψα

στο πλήρωμα των πάντων και στην ξαλάφρωση;

^* Τάκη Παπατσώνη: «Οιωνοί». Από τους «Αναβαθμούς προς Παρνασσόν».